:: Þvaðurveita geimVEIRU ::

:: miðvikudagur, október 01, 2003 ::

Can a shitty day get worse?
Dagurinn í vinnunni var alveg ágætur að mestu leyti, fyrir utan að einn vinnufélaginn var alveg í voða vondu skapi og stressi, ekkert mér tengt svo ég lét það ekkert bögga mig neitt, stakk bara upp á að kíkja út í hádeginu og það virkaði þrælvel - allir í fínu skapi eftir það.
Ég fór eftir vinnu og keypti mér bók sem mig vantaði fyrir tónheyrnina, kíkti svo á nótnabækurnar hvort eitthvað væri komið nýtt sem heillaði mig. Hitti þar aldeilis á bókina sem mig langaði í, fann þarna nótur að lagi sem er eitt af tveimur sem ég hef lagt lengstan tíma í að vinna í, án þess að geta æft það, var fleiri fleiri klukkustundir síðasta vetur í að reyna að pikka upp nótur að þessu lagi, en gat aldrei enda í takttegund sem ég svosem er ekki flink í - nú og svo bara í mínum anda sá ég núna að það eru taktbreytingar (nærri öll lög sem mér finnst flott eru með svoleiðis alveg óvart). Ég
var megasátt að vera loksins komin með þetta í hendurnar. Ákvað að drífa í því að transpónera þetta og taka þetta lag þá í næsta undirleikstíma, en orginalt er þetta all wrong fyrir mig, svo dreif ég mig í undirleikstímann.
Eftir að bíða í 3 vikur eftir þessum tíma (sem er ansi vont þegar söngkennari spilar ekkert á píanó) og æfa ný lög og gíra mig upp fékk ég loksins fyrsta undirleikstíma vetrarins, og þetta sökkaði. Ég var alveg glötuð, í engu formi einhvern veginn, ruglaðist meira að segja í lögum sem ég kann, ég prófaði tvö ný lög þarna og allt, en fann að hvorugt féll í góðan jarðveg, svo ég alveg fipaðist þvílíkt við það (var ekkert kannski að syngja þetta eins vel og ég hefði viljað og á að geta) - og ég fékk því þannig séð ekki mikla svörun eða leiðbeiningar með þessu, svo ég bara söng þetta einu sinni í gegn og búið og pakkaði nýja dótinu saman, roðnaði svo meir eftir því sem tíminn leið, enda leið mér ekkert vel. Ég sem fílaði þessi nýju lög svo ágætlega og langaði að prófa að æfa þau, missti alveg áhugann á að taka hin tvö lögin sem mig hafði langað að taka, því mér fannst þetta ekkert vera að ganga og hafa lítið upp á sig, svo ég endaði með að syngja bara gömul lög sem í raun ég er búin að æfa til dauða og komin með hundleið á í bili. Ég fékk síðan komment á þau lög, um að breyta hinu og þessu (sem ég náttúrulega var búin að æfa áður, ég meina ég tók sum lögin á prófi og fékk fullt hús fyrir - en ok, dagsformið svosem ekki gott - alveg réttmæt gagnrýni þannig séð). Svo sagði kennarinn að tími væri fyrir eitt lag í viðbót, en síðan þegar það lag var búið og maður pakkaði sómasamlega saman og var kominn út, sá ég að það voru sko 10 mínútur eftir af helvítis tímanum, svo ég var ekkert rosasátt við þetta.
Svo ég fór, well já hlæðu bara, á Subway, fór heim og át í flýti til að geta farið að æfa mig, var náttúrulega spennt fyrir að tékka á nýju lögunum, sérstaklega þarna þessu eina lagi sem var búið að bögga mig að ná ekki.

Svo æfir mín sig eins og svo oft áður, var búin að æfa í hálftíma, (ætlaði að ná klukkutíma æfingu fyrir kl. 22 en ég æfi ekkert seinna en það) er þá ekki bara hringt á dyrabjöllunni. Þá fékk ég sjokk dauðans, þegar manneskja í blokkinni kvartaði við mig vegna píanóleiks og söngsins, sagðist viðkomandi vera búinn að sitja á sér í hálft ár en hann sagðist verað fyrir mikilli truflun af þessu. Þar sem ég er eins lítil í mér og hægt er yfirhöfuð, bæði er mjög feimin við að æfa mig vegna mórals yfir að vera trufla, t.d. æfði ég mig ALDREI heima, ekki eitt einasta skipti í nokkur ár af mínu söngnámi, bæði af því að ég fílaði ekki æfa mig fyrir framan neinn og vildi ekki trufla neinn. Ég náttúrulega gat ekki annað bara en að afsaka mig og eitthvað, bent á að hér hafi ég æft mig í mörg ár og aldrei fengið kvörtun, aldrei nokkurn tímann. Sagði manneskjunni frá hvernig hér bjó nú píanókennari með flygil sem kenndi heima (og sú byrjaði nú með fingraæfingarnar kl. 8 á morgnana - stundum um helgar). Viðkomandi var alveg mjög kurteis, virkaði alls ekkert á mig eins og bara einhver svona kverúlant neitt, en samt stakk mig svoldið komment um að viðkomandi væri þeirrar skoðunar að píanó ættu bara yfirhöfuð ekki að fyrirfinnast í fjölbýlishúsum (ég gat ekki annað en samsinnt því að vissulega væru þetta hávær hljóðfæri og allt það - hver getur neitað því?). Ég bara varð að segjast verða að endurskoða þetta allt, en svo eftir á hrundi yfir mig himinninn.
Hvað á ég að gera? Ég er í fullri vinnu, ég er í rándýru tónlistarnámi, ég verð að æfa mig, en get bara æft mig utan míns vinnutíma. Námið er svo dýrt að maður er á hausnum svo ekki fer maður að minnka við sig vinnu til að æfa sig á daginn, það bara er ekki fræðilegur möguleiki. Jafnvel EF maður kæmist í aðstöðu t.d. í skólanum, sem gerist ekki nema KANNSKI snemma á daginn (og í rauninni ekki einu sinni þá því það er kennt þarna allan daginn alla daga og fram á kvöld) það er engin æfingaaðstaða fyrir okkur þar. Meira að segja söngurinn böggar hann, svo jafnvel ef ég hefði efni á hljómborði or some shit (sem ég hef ekki) þá dygði það ekki einu sinni, svo ég er alveg lost. Ég hef ekki efni á því að flytja, bara ekki fræðilegur. Líðanin er náttúrulega komin út í það að mig langar mest til að grafa mér holu út í garði og skríða ofan í hana og drepast þar, mér líður svo ógeðslega ömurlega yfir því að einhver sé búinn að hata mig hérna í fucking 6 mánuði. Þetta ofan í hversu illa gekk í dag og vonbrigðin út af því öllu er alveg að murka úr manni lífsandann. Eini hluturinn sem maður svona hefur getað haft sæmilega together í því sem maður gerir, er undir árás og ég hef engin tök á að verja þetta öðruvísi en að skapa illindi jafnvel, sem er nokkuð sem ég náttúrulega er svo lítil í mér að ég drepst fyrr en að gera.
Eins og ég segi þessi manneskja virkar alls ekki á mig sem einhver sem færi að kvarta út af engu, svo viðkomandi hlýtur að vera alveg búin á því að kvarta, en kvörtuninni fylgdi komment um að það heyrðist alveg rosalega mikið á milli, það heyrðist bara allt, en hvar liggja mörkin? Ég hef reynt að virða reglur um svona hluti, það er ekki eins og ég hafi einu sinni dirfst að vera í marga tíma á dag í söngæfinum eða skölum. Og ekki af því að ég þarf þess ekki, heldur af því að ég hef ekki mannað mig upp í að þora því, þar sem eins illa og mér líður að þurfa að æfa mig og trufla fólk (og vita að fólk actually heyrir í manni gerandi hluti sem í raun enginn ætti að heyra, það koma nú stundum miður falleg hljóð í svona æfingum og ýmsum tilraunum) þá er að mínu mati fyrirséð að nú mun ég aldrei þora því, ég fíla ekki einu sinni að gera upphitunaræfingar eða skala (sem er nokkuð sem ég verð að fara að taka mig á í).
Ég er ekki tilbúin að gefa eftir stjórn á mínu lífi, s.s. fá einhverjar tímasetningar hvenær ég "má" æfa mig hans vegna eða eitthvað, stökkva til þegar honum þóknast að vera fjarri heimili sínu eða álíka, því hvar endar það þá? Þannig bara virkar þetta ekkert, ég vil ekkert vera tillitslaus en það gengur heldur ekki. Ég er kannski að vinna í einhverju lagi t.d. að transpónera þegar ég get og hef tíma og þarf náttúrulega að testa það og svona.
Þessi dagur sem var orðinn pretty damn ömurlegur fyrir - og átti að skána þegar ég fengi að æfa lagið með nýju nótunum - er því offically on the record sem einn af þeim skítlegustu lengi.

Ég er ennþá ekki búin að heyra í lækninum út af þessu hypothyroid-dæmi. Því meira sem ég kynni mér þetta, því fleiri einkenni kannast ég við. Ég held ég þurfi að fara að fá svona hormónadæmi hið fyrsta, svo ég hafi mátt til að rífa kjaft við þennan nágranna minn. Annað sem hefur böggað mig í mörg ár (sem ég hef núna upplýsingar um að tengist þessu skjaldkirtilsdæmi kannski) er að ég heyri ekki eðlilega. Þetta hefur lengi böggað marga í kringum mig, en þá allra mest mig, þar sem mér hefur þótt erfitt að fylgjast með umræðum t.d. í hóp fólks og finnst ég alltaf þurfa að hvá, er alveg utangátta t.d. á háværum stöðum s.s. missi af samræðum í partýum og hætti smám saman að hlusta þar sem ég heyri hvort sem er ekki hvað er í gangi. Gersamlega óþolandi dæmi, ég búin að fara til HNE og í heyrnarmælingu en aldrei komið neitt út úr því markvert.... svo annað sem getur víst tengst þessu, en ég meina einkennin á þessu eru nú eins og annar hver krankleiki sem háir annan hvern mann, svo kannski er þetta ekkert tengt, er að röddin getur verið hás og dýpkað (ég hef einmitt tekið eftir því að lög sem ég meira að segja var búin að transpónera upp fyrir mína rödd, eru of há og svoleiðis spúkí). Þegar maður er með svona allskonar bögg í gangi, sem virka bara öll aðskilin og maður les um hvernig bara basically allt er þekkt sem einkenni á einhverju einu veseni sem er hægt meðhöndla á sæmilega einfaldan hátt, liggur manni ekkert smá á að fá að prófa og sjá hvort maður lagist og allt böggið mögulega hverfi. Sérstaklega á svona dögum þegar allur vindur er úr manni.
Ég hefði verið sátt við að brennslan færi upp (whahaha sem hljómar náttúrulega of gott til að vera satt), en að þunglyndiseinkenni, slappleiki, þreyta, hæsi, heyrnarskerðing og mun fleira sem ég kannast við af listanum, hverfi. Ég eiginlega get ekki, bara alls ekki ímyndað mér það. Mér líður svoldið eins og þegar ég fái þetta á hreint, fái ég svo margt á hreint, sem er náttúrulega algjör vitleysa hugsa ég, en samt. Eins og með þetta vesen með kvörtunina áðan. Ég veit alveg að ég hef hagað mér fyllilega í samræmi við reglur hússins, hef fordæmi að því að sátt hefur ríkt um að ég geri þetta, meira að segja fengið komment um að fólk hafi "bara gaman af þessu" á húsfundum og svona, svo ég hefði náttúrulega átt að geta sýnt meiri hörku í þessu. En æi, maður vill bara ekki styggja neinn og hefur ekki bakbein í sér á svona dögum að rífa kjaft, voðaauðvelt að hugsa bara að allt væri betra ef maður fengi skjaldkirtilshormón. Þá rifi maður kjaft. Þá væri maður hress og kátur, og bla bla bla.

:: geimVEIRA:: kl. 01:21:: [+] ::
...