:: Þvaðurveita geimVEIRU ::

:: miðvikudagur, apríl 16, 2003 ::

geimVEIRA er EKKI no-show, simple as that!
Í gær átti ég að fara í viðtal kl. 15. Ég er í fríi svo ég var í rólegheitum að undirbúa mig og koma mér í stuð, í fínum fílíng enda gott veður og svona, þegar hringt er í mig ca 13:40 frá ráðningarstofunni og sagt að ég hafi verið skráð kl. 13 í viðtalið en ég hafi ekki mætt. (???) Ég sagði nú bara eins og var, að stelpan sem boðaði mig hafi sagt mér að koma kl. 15:00 þann fimmtánda, meira að segja hafi hún þrítekið það fyrir mig því hún virkaði svo óörugg á mig í símann, t.d. hafi ég slegið hana hálfpartinn út af laginu þegar ég sagði við hana "Já, á morgun semsagt, kl. þrjú" því hún var eitthvað svona lítið að kveikja að það var einmitt 14. mars þegar hún hringdi í mig, svo tíminn og dagsetning var margendurtekin. Þetta hafi algerlega á hreinu verið, "fimmtánda, kl. 15" ég myndi þetta þar að auki sérstaklega út af þessari tvítekningu á 15. Konan á ráðningarstofunni sagði bara, svona með hint af einhverri vantrú (sem fór ekkert lítið í taugarnar á mér, enda tek ég svona skuldbindingar mjög alvarlega) að hún ætlaði að kanna þetta betur og tala við stelpuna sem hringdi í mig (eins og það væri aðalmálið í stöðunni að double-tékka hvort ég segði satt - en ekki að leysa bara vandamálið), en ég hafi verið skráð kl. 13 hjá henni (enn kom vantrúin þarna) og líka í fyrirtækinu sem ég var að fara í viðtal til, og það væri sko annar skráður kl. 15. Þar sem ég var með vitni að því þegar hringt var í mig og ég margendurtók upplýsingarnar um hvenær viðtalið væri, hringdi ég í vitnið sem staðfesti nákvæmlega þær upplýsingar sem ég var að vinna eftir. Síðan upphófst ekkert lítið pínleg bið eftir að þessi ráðningarstofukona hefði samband aftur. Síðan hringdi konan, til þess eins að segja mér það að stelpan sem hringdi í mig hafi verið með skráð að hafa boðað mig í viðtal kl. 13 (ennþá verið að væna mann um ósannsögli) og þar sem önnur manneskja væri boðuð kl. 15 þá gæti hún ekkert sagt hvernig þetta færi allt saman. Á þessum tímapunkti missti mín sko alveg coolið. Ég sagði við konuna að það væri alveg kristaltært að ég hafi verið boðuð kl. 15, þau hefðu þarna gert mistök, ég taki svonalagað afskaplega alvarlega, þarna væri búið að hafa af mér viðtalið sem ég hafi verið að undirbúa mig allan daginn fyrir, og sagði henni að mér þættu þetta ófagleg vinnubrögð og það væri orðinn ómældur skaði af því að nú væru toppar fyrirtækisins búnir að sitja í rúman hálftíma og bölva manni að ósekju. Hún var greinilega ekki sátt við að láta saka sig um ófagleg vinnubrögð og reyndi eitthvað að milda þetta ( sem var nú seint í rassinn gripið), en ég náttúrulega sagði henni eins og var að þetta væri náttúrulega álag sem kvíðna umsækjendur skorti ekki. ( Er það ekki martröð umsækjenda að missa af viðtalinu eða að klúðra óvart einhverju þannig að fólk telji mann fífl eða ómerking?). Hún sagðist þá ætla að reyna að e-maila á forstjórann (hvers vegna ekki bara hringja?) og athuga hvort ég gæti fengið að koma á öðrum tíma, en hún gæti engu lofað. Þarna er mín náttúrulega alveg dottin úr öllu fína jafnvæginu og stuðinu. Ég var sko reið yfir því að einhver ljósk heimska gæti með einföldum mistökum haft af manni virkilega mikilvægt tækifæri upp á framtíð manns (eitthvað sem maður væri pissed yfir en hægt væri að fixa bara), en skalf af bræði yfir því að viðkomandi hefði ekki manndóm til þess að viðurkenna þau, nú eða þá að ráðningarstofan sýndi af sér sóma og tæki sín mistök á sig, en þá væru þau náttúrulega um leið að viðurkenna að bera ábyrgð á því gagnvart fyrirtækinu að láta toppana eyða dýrmætum tíma sínum. Framvegis mun ég láta e-maila líka tímasetningar í svona mikilvægum málum, til að hafa þó eitthvað í höndunum, þessi aðstaða er hin afleitasta sem mér hefur verið komið í.
Þarna var ég semsagt, eina manneskjan með sannleikann mín megin og sem mestu hafði að tapa, bíðandi eftir einhverri framtíðarmúsík frá konu sem mér fannst lítið leggja upp úr mínum orðum, klukkan orðin 20 mín. í þrjú og ekkert að gerast.
Þá komu foreldrar mínir heim, ég sagði þeim hvað væri í gangi, náttúrulega orðin nett ill og titrandi alveg í spennufalli dauðans, þar sem á síðasta klukkutímanum hafði ég farið úr því að vera vænlegur kandítat í starf, yfir í manneskju sem væri talin ósannindamanneskja eða einhver sem ekki viðurkenndi eigin mistök (en það vita þeir sem þekkja mig, að ég er heiðarleg og sú fyrsta til að viðurkenna ef ég tel mig hafa gert mistök og ég tek svona skuldbindingar gífurlega alvarlega) semsagt dæmd fyrirfram óhæf í samstarfi (eins og einhver myndi leika sér að því að skrópa í atvinnuviðtal holycow!) á algerlega röngum forsendum. Þá ákvað pabbi, með mínu samþykki (enda vantaði klukkuna þá bara 5 mín. í þrjú og ekkert búið að heyrast í konunni á ráðningarstofunni) að tala við gamlan kunningja, sem einmitt er einn af þeim sem eiga fyrirtækið (en sá samt ekki um að taka í viðtöl) og bara segja honum hvað gerst hefði (enda ekki farið að hljóma líklegt að konan á ráðningarstofunni segði allan sannleikann). Hann sagði honum sögu mína og hvernig ráðningarstofan hefði brugðist við eigin mistökum og bað hann um að athuga hvort væri ekki einhver séns að koma mér í viðtal. Tíu mínútum síðar þá hringir forstjóri fyrirtækisins í mig, voðalega léttur (hjúkk!) og sagðist eiga tíma kl. 12 daginn eftir fyrri mig. Ég þáði hann (örugglega matartíminn hjá liðinu - úff) og var mjög fegin að fá tíma ekki eftir 20 mín. eða álíka, enda ég enn skjálfandi af reiði og ekki í þessu fína rólegheitajafnvægi og góða stuði sem ég hafði reynt að koma mér í allan daginn, mér þótti mjög vænt um að hann sagði bara "Fall er fararheill!" svo við vorum alveg í góðum málum.
Á þessum tímapunkti óskaði ég mér þess að konan úr ráðningarstofunni hringdi, svo ég gæti sagt henni eftir að hún hafði gert úr því mál að redda öðrum tíma, að forstjórinn hefði hringt í mig áðan og ég hefði einmitt verið að bóka annan tíma í viðtal.(Oh það hefði verið svo cool) En konan hringdi bara ekkert aftur í mig, mér hefði nú alveg fundist eðlilegt að hún gerði það í ljósi þess að hennar fyrirtæki var búin að sóa heilum dag úr mínu lífi ekki síður en tíma forstjórans) þótt hún hafi kannski fengið að vita að ég væri nú þegar komin með annan viðtalstíma, hefði verið eðlilegt að hún hringdi þar sem hún sagðist gera það þegar hún heyrði í forstjóranum. Ég er ansi hrædd um að hún hafði orðið svona pissed þegar ég missti coolið. Ég á alveg eins von á því að mitt CV hafi bara farið í tætarann, en það kemur þá bara í ljós. Ég stend fullkomlega við það að hjá ráðningarstofu eru svona vinnubrögð ófagleg. Hefði ég verið í hennar sporum þá hefði ég hugsað.... já vandamál, ok let's fix it! En í staðinn fór hún í blame-game og áttaði sig ekkert á því að hún var að vega að mínum heiðarleika með þessari framkomu, heiðarleika sem ég tek mjög alvarlega. En allavega, ég er á skrá hjá öðrum stofum líka, og það verður ekki frá mér tekið að það var hún sem vildi senda mig í þetta viðtal (ég hafði ekki einu sinni sótt um þetta starf). So fuck it.
Síðan í dag fór ég í blessað viðtalið. Rok og rigning dauðans komin, svo ekki er góða-veðursstemmingin yfir þessum degi. Það gekk svona ágætlega bara, ekkert spes, það var svona ekki alveg gott flæði (kannski vegna þess sem gerðist í gær, ég veit ekki) þessu var lýst vel fyrir mér, starfinu, og farið vel yfir allt, svo mér duttu engar spurningar í hug eða neitt... mér fannst svona að ég án þess að vilja það hafi kannski ósjálfrátt verið í vörn gagnvart viðræðendum, þveröfugt t.d. við síðasta viðtal, en engu að síður var þetta alveg fínt bara, en ekkert meira. Mér var tjáður fjöldi umsækjenda og hann dró mjög úr vonum mínum, eins hljómaði starfið pínkulítið meira spennandi á pappír en þegar því var lýst þarna. Þannig að þetta fór alveg ágætlega bara, ég samt var bara ekkert alveg í nógu góðu stuði síðan í gær, momentið mitt var í gær það er á hreinu. Hvað var það aftur sem vinur minn sagði?
Jú: "C'est la vie!"

:: geimVEIRA:: kl. 17:31:: [+] ::
...