:: Þvaðurveita geimVEIRU ::

:: föstudagur, mars 07, 2003 ::

geimVEIRA the singleton on a roll about fuckwitage
Ég fór í hádeginu á Kaffibrennsluna, þar í röð við kassann hitti ég gamla bekkjarsystur míns fyrrverandi. Það er frekar furðulegt þegar maður hittir fólk sem maður þekkir eiginlega bara í gegnum exið, því samræðurnar geta aldrei orðið nema: "Já ert þú komin með mann?" (enda er exið komið með konu) og þegar ég neita því, þá er alltaf svona vandræðaleg þögn eins og fólk sé ekki visst um að það hefði átt að spyrja að þessu. Þá hjálpar maður fólkinu með að segja svona skemmtilega frasa eins og hvað maður er bara sáttur við að vera singull og það þurfi nú 10 ár í það til að jafna þetta út (því hitt sambandið var svo langt). Nema hvað að áðan, misheyrði stelpan og hélt að ég væri að segja að það tæki 10 ár fyrir mig að jafna mig. Whahahahahaha. Crap. Sem betur fer heyrði ég að hún var eitthvað að misskilja mig. Og þá reyndi ég að geisla af ánægju yfir því að ég byggi ein enda væri ég á fullu í söngnámi með skóla og það væri mikill munur að þurfa ekki að taka tillit til neins þegar ég þyrfti að æfa mig og réði mér sjálf. Spurning mín er samt, af hverju fannst mér ég þurfa að réttlæta það fyrir þessari konu sem ég þekki ekki neitt þannig séð að ég sé single? Reyndar er þetta mikill sannleikur, ég æfði mig eiginlega aldrei þegar við bjuggum saman, því ég bara fílaði það ekki og ég er 150% ánægðari núna en ég var í þessu sambandi, en hvað í fjandanum kom henni það við? Oh well í það minnsta gat ég sagt henni að þetta hefði verið það besta sem gat gerst fyrir okkur bæði, alltaf best að segja sannleikann. Mikið væri samt gaman, þótt þetta opni engin sár eða neitt þannig þetta var allt í góðu, að þurfa ekki að vera í small-talk um exið sitt og gömul sambandsslit, ef þetta væri ekki eina umræðuefnið sem fólki dettur í hug, sambandsslit við gamalt ex og lífið hans núna (ugh- frekar svona furðulegar samræður). Ég sé t.d. ennþá eftir því að punda ekki á ömmu exins þegar við hittumst einu sinni í búð (og ég var með hárið út í loftið og þveröfugt við útlitið sem ég hefði óskað mér þann dag - og hún horfði svona vorkunnaraugum á mig og spurði) "Ert þú komin með mann?" Að ég skyldi ekki segja um leið og ég kvað svo ekki vera :" En þú?" (Þar sem hún hefur verið ekkja í fleiri fleiri ár hefði verið enn nær lagi að hún væri komin með karl), djö. hvað ég hefði viljað fattað að segja það bara. En þannig er ég nú bara gerð, það vantar alveg í mig þessa forvitni um ástarlíf annarra, m.a. tókst mér að sitja við hliðina á stelpu (sem ég þekkti ekki neitt) í einu fagi í menntaskóla í hálfan vetur og þegar hana vantaði voðalega lengi spurði ég eitthvað hvað hefði orðið um hana, og þá dóu allir úr hneykslun að ég skildi ekki hafa tekið eftir því að hún væri ólétt (þá var stelpan semsagt að eiga). Kannski er það vegna þess að ég gef ekki skít. Ég gæti vísað í persónuleikagerð mína í því sambandi kannski, sbr. prófið hér til vinstri. Ég man samt þegar ég var í sambandi og verið var að punda á frænku mína sem þá var single, hvort hún væri með strák, hvað mér fannst það asnalegt og ókurteist, svo ekki er þetta bara ég verandi eitthvað touchy. Ég er alveg á því að ef maður væri með mann núna, þá myndi maður örugglega segja fólki frá því, ef maður kærði sig um að segja frá því (sem væri ekkert víst þegar maður væri að tala við fólk sem maður hvort sem er þekkir ekkert svo mikið), spurning hvort maður svari þessari spurningu ekki næst bara: " Mann, jú eða menn.... Ja ég veit ekki, teljast ríðufélagar með?"
;)

:: geimVEIRA:: kl. 13:49:: [+] ::
...